janúarpælingar um ekkert

Hér eins og annars staðar snjóar og hlánar, frýs og rignir og kannski allt á sama sólarhring. Flug liggur niðri oft og tíðum og fólk mokar stéttarnar sínar tvisvar á dag. Nema ég. Ég nenni því ekki. Fátt þykir mér jafn tilgangslaust og að moka snjó. Nema ég sé nokkuð viss um að það snjói ekki aftur í bráð. Og þá liggur við að ég þurfi tryggingu frá veðurstofunni. Ég veit að ég gæti misst nokkur grömm við að moka, en ég bara nenni því samt ekki. Ég missi nefnilega jafn mörg grömm við að klífa skaflana þegar ég þarf að fara ferða minna til heimilisins og frá því. Börnin eru auðvitað alltaf ánægð með snjóinn og leika sér alla daga. Stundum fara þeir út og grafa göng og hús og taka þá kanínuna með sér til að híbýlin hafi einhvern tilgang. (ég vona að "dýravinir" af sortinni sem þarf að setja inn í gæsalappir lesi ekki um þessa misþyrmingu á kanínunni) Annað slagið gerum við, landsbyggðarfólkið okkur breið og fussum yfir hysterískum fréttunum um ófærð og hálku á SV horninu. Það er nú bara einu sinni þannig að við búum við þennan veruleika hér, en á SV horninu hefur vart snjóað svo elstu menn muni! Smá ýkjur, en þetta er nærrum satt!

Það er svosum ekkert skrítið að allt fari í kaldakol á höfuðborgarsvæðinu þegar færð gerist slæm. Fólk er oft að sækja vinnu um langan veg og á leiðinni margar hindranir. Og fólk hér röflar líka um færð og veður. En það hins vegar gerir enginn fréttir úr því. Það sem mér finnst hins vegar sérstakt er krafa fólks um að ef það komi hálka, þá beri Reykjavíkurborg einhverra hluta vegna ábyrgð á því að fólk detti ekki? Það vita allir að það er ekki hægt að salta götur þegar það er blautt. Saltið skolast bara til og verður til einskis annars en að auðvelda ryð á bílum og skemma skótau. Sandurinn er ekki mikið betri og þarf að auki að sópa upp í stórum stíl á vorinn með tileyrandi kostnaði og veseni þar sem hann rispar allt sem fyrir verður, fari hann að fjúka um þegar blæs. Ég tek því undir orð borgarstjóra þegar hann segir; við búum á Íslandi!

Er ekki frekar komið mál til að við búum okkur undir það að hér komi af og til stríðir vetrar, fáum okkur mannbrodda og jafnvel göngustafi með broddum, fylgjumst með veðurspám og gerum ráðstafanir fram í tímann ef það mun augljóslega hlána og hálka og bloti þekja umferðaræðarnar (t.a.m. með að taka strætó) og umfram allt, vera ekki á ferð á vanbúnum bílum í glærahálku? Ég hugsa að þetta sé mun skynsamlegra og svo ekki sé minnst á, ábyrgari leið til að koma í veg fyrir slys, heldur en að tuða alltaf í öllum öðrum um ábyrgð eða framkvæmdarleysi.

Stundum er bara nóg að við hugsum örlítið sjálf um hvernig öryggi okkar sé sem best tryggt. Við búum jú á Íslandi og hér er allra veðra von?

Lúkasarguðspjallið skrifaði...

Ég er aðdáandi upplýstrar umræðu. Ég nýt þess að lesa fleiri en eitt sjónarmið og hef gaman að því þegar maður lendir í hressilegu orðaskaki við fólk um menn og málefni, svo lengi sem það er í mesta bróðerni.
Netið er mín himnasending. Ég var pennaletingi og sendibréfin sem ég hef komið á pósthús yfir æfina ná örugglega ekki að fylla tuginn. Samt ólst ég upp fyrir daga netsinis.  Í dag þarf ég ekki á pósthúsið, ég bara skrifa og ýti á send. Tek þátt í heilmiklum skoðanaskiptum svo að segja daglega og les skemmtilegan og minna skemmtilegan fróðleik um vinina, ættingjana, ókunnuga fólkið, fræga fólkið og svo videre. En það er ákveðin tegund umræðu sem ég hef algjöra viðurstyggð á. Það er ákveðið net-heilkenni, sem dregur fram það versta fram í mannskepnunni (hér er orðið "skepna" einkar viðeigandi) og fróar hennar lægstu hvötum. Það er ákveðinn hópur fólks sem lifir með þessu heilkenni sínu. Og í huga mínum hef ég gefið þessum hópi nafn;

Lúkasarlýðurinn!

Hver man ekki eftir Lúkasi? Hundræflinum sem týndist á Akureyri og fólk bókstaflega bilaðist í ásökunum og blóðugum lýsingum á því hvað gera ætti við misyndismenn hans. Það er nefnilega eins og Ármann vinur minn segir: merkilegt með þessa sem kalla sig dýravini. Þeir eru svo einstaklega blóðþyrstir þegar kemur að því að slátra fólki! En síðan Lúkas fannst og hinir bardagaglöðu rétttrúnaðarmenn gátu hvílt dýravinsemdina um stund (því ekki dettur mér í hug að kalla svona fólk mannvini og tel því ólíklegt að þeir hafi verið að eyða pásu sinni í að hlynna að náunganum) þangað til næstu mál fóru að leka á netið. Og nú nýverið var það hunda"morðið" á Þingeyri. Síðast þegar ég gáði voru dýr ekki myrt. Þau dóu ekki heldur drápust. Og þau voru drepin, þeim slátrað eða lógað. En í dag, í samfélagi þeirra sem elska dýrin til jafns við menn -og jafnvel enn meira, miðað við hatursfull viðbrögðin, -eru hundar myrtir. Og við því liggja þyngstu hugsanlegu viðurlög sem hugsast getur. En það skal athugast að slíkur dómstóll er dómstóll internetsins. Og götunnar. Og í birtum dómum almennings, í bloggheimum, á Facebook og í kommentakerfi dagblaðanna á netinu, er enga miskun að finna. Dýravinirnir eru blóðþyrstir og vilja hefnd. Og helst án dóms og laga! Það er sama hvort ísbjörn er felldur eða hundi lógað, fólkið algjörlega fer hamförum. Og sparar ekki við sig í djúsí stóryrðum og drullukasti. Merkilegt þykir mér þó að þeir sem hvað hæst hafa og stærstu orðin nota, eru ekki endilega þeir sömu og beita sér fyrir góðri meðferð td.sláturdýra, eða láta sig varða þá tugi lamba eða kinda sem eru skilin eftir í vegakantinum sumar hvert, til að drepast hægt og rólega vegna þess að sá sem ók á þær tímir ekki að borga sekt eða nennir ekki að gera hlé á ferðum sínum.

En nóg af þessu röfli, hræsni er löstur. Og eiginlega óþolandi löstur. Í mínum huga er málið einfalt: maðurinn lifir á skepnum. Og við notum þær bæði okkur til ánægju og dægrastyttingar sem og til átu og efnagerðar. Þau eru nauðsynlegur þáttur í lyfjaþróun, eða er einhver af dýravinunum sem býður fram börnin sín til tilraunastarfsemi á nýju insúlíni eða hjartapillum? En að fara illa með dýr og kvelja þau að ástæðulausu er hinn mesti óþarfi og fæstir gera það að gamni sínu. Sem betur fer. Ég er stundum að spá í það hvað dýravinirnir vilja td. að sé gert við litla stráka sem fara niður á bryggju að veiða fisk? Fiskurinn kvelst auðvitað við það að fá í sig öngulinn og svo ýmist kafnar hann á bryggjusporðinum, nú eða honum er sleppt með sárið eftir öngulinn. Ætti að beita þá Lúkasarviðurlögum? Eða Þingeyrarviðurlögum? Hvað með mig sem hef drepið mýs í hundraðatali, bæði með kvalafullu eitri, í gildrum og á límmottum? Vill einhver bjóða sig fram til að taka mig af lífi án dóms og laga?

Ég lít á mig sem dýravin. En ég er eiginlega farin að skammast mín fyrir það að segjast vera dýravinur því að það er orðið samasem merki á milli þessa orðs, og að vera illa upplýstur, blóðþyrstur hausaveiðari sem drullar yfir nafngreint fólk á netinu, gjörsamlega án ábyrgðar eða minnstu hugmyndar um það hvað er á bak við "meintan" glæp. Að vera dýravinur er semsagt eiginlega orðið það sama og að vera mannhatari. Eða þannig skil ég það í ljósi glænýrra atburða sem áttu sér stað í gær og fyrradag. Og ég er loksins komin að kjarna málsins.

LOKSINS! (það vita allir sem mig þekkja að ég er ekki þekkt fyrir að vera fáorð)

 Erna Björk Hallbera (flott og laaaaangt nafn) er stúlka/kona sem ég þekki. Hún er kennari. Lítil og grannvaxin, snoppufríð og með eindæmum skemmtileg og indæl manneskja. Hún á mjög stóran vinahóp, eins og margir sem eru skemmtilegir (vinsældir fylgja gjarnan skemmtilegu fólki) og svo er hún bara svona manneskja sem fólk á auðvelt með að leita til. Hún er mannvinur. Erna er líka afskaplega góður sögumaður og hefur gaman að því að lýsa hversdeginum á ævintýralegan máta. Og, það allra besta; hún hefur sérlega kaldhæðinn húmor.

Í fyrrakvöld birti Erna status á sínum FB vegg sem virðist hafa farið fyrir brjóstið á einhverjum "vini" hennar sem tók hann of bókstaflega. Kattareigandinn Erna, hafði sumsé átt í baráttu við kattarræksni nokkurt undanfarið, sem gerir sig heimakomið í húsi hennar og endaði leikurinn á því að kisi mé fúlu pissi yfir íþróttatöskuna hennar. Sagðist Erna hafa sparkað "helvítis kettinum vælandi út á Guð og gaddinn."
Nú þekki ég Ernu, sem fram hefur komið. Ég veit því fullvel að þarna hefur hún kryddað söguna af útrekstri kattafjandans með safaríkum lýsingum. Og ég hló. Einmitt af því að þetta var svo fyndið í mótsögn sinni.

En það var sko ekki öllum hlátur í hug. Alls ekki. Fljótlega fór Erna að fá pósta frá "dýravinunum." Einhverjir bentu henni á að nú væri kalt úti og því bæri að sýna smælingjunum miskun og réttast væri að hún hringdi í kattholt og tilkynnti um heimilislausan kött. Eða hvort hún væri búin að hringja í 112? (ég ætla persónulega að vona að 112 sé ekki önnum kafið við að handsama flækingsketti næst þegar mikið liggur við) Aðrir sáu sig knúna til að senda Ernu afskaplega dónalega og ljóta pósta. Það gerðu þeir í nafni þess að þeir væru "dýravinir" og því fannst þeim þeir hafa heimild til að óska henni þess að hún frysi í hel úti í kuldanum og enginn hefði brjóst í sér til að hleypa henni inn. Nú veit ég að Erna dygði sjálfsagt ekki jafn lengi úti í frosti og t.a.m ég, sem er öllu holdugri en hún, svo að þarna virðist sem fólk sé hreinlega að óska henni dauða.  En það er allt í lagi, því að það er allt í nafni "dýraverndunnar."

Kemur nú til sögunnar maður nokkur. Lærður og að mér skilst, lögfræðimenntaður og gefur sig út fyrir að vera dýravinur. Hann sendi, ásamt fleirum, póst til Ernu, alls ekki svo ópenann reyndar, en síðan birtir hann bæði ummæli hennar, póstinn sinn og hvað honum nú finnist, á FB síðunni sinni. Og þar með mátti sláturtíðin hefjast! Hann hvatti fólk til að deila þessu áfram og það gerði fólk eins og t.d. Anna nokkur Kristine útvarpsmaður og kattavinur sérlegur. Hún kallar Ernu "vonda manneskju," á sínum status. Ég tek fram að bæði lögmaðurinn Árni Stefán Árnason og Anna kristine, eru með opinn FBprófíl og því var þetta aðgengilegt öllum sem á annað borð höfðu áhuga. Ég var því ekki að brjóta nein lög þegar ég linkaði inná síðu Árna og skrifaði hjá honum komment að auki. Það var langt og ítarlegt og lýsti gremju minni á þessari tegund "dýravina." það komu allmörg "læk" á þetta komment mitt og á sama tíma var minn FB veggur með fjörugasta móti. Öll höfum við jú skoðun!

Skyndilega fór Árni að tína út komment úr umræðunni. Síðan blockaði hann mig og mér skilst á fróðum, að á endanum hafi hann tekið allt út. Hafi hann skammast sín (sem ég eiginlega er að vona) þá hefði hann átt að leyfa þessu að standa og síðan að biðjast afsökunar á því að eiga þátt í að rífa niður mannorð konu, -kennara, sem hefur varla gerst sek um svo mikið sem geitungadráp! En nei. Hann felur sig bara. Og mér finnst það ekki í lagi! Það ER EKKI Í LAGI AÐ GERA SVONA!
Fólk þarf einfaldlega að læra að það sem sett er á netið, það er hreinlega ekki hægt að þurrka út! Og öll ógeðlsegu kommentin sem "dýravinir" leyfðu sér að setja þarna undir hjá honum, fannst honum engin ástæða til að hreyfa. Ekki fyrr en fullt af fólki var farið að gera athugasemdir, Ernu í hag.

það er óþolandi að þessi fíni samskiptamáti sé notaður á þennan hátt. Múgæsing, skrílslæti, upphrópanir og endalaus mannorðsmorð eru daglegt brauð á FB, twitter, í kommentakerfum og á bloggum. Það er eins og það sé alltí lagi að skrifa hluti sem maður myndi aldrei, aldrei nokkru sinni segja við viðkomandi augliti til auglitis. Jafnvel um fólk sem maður þekkir ekki neitt. Um hluti sem eru teknir úr fullkomu samhengi!
Annað hvort verður maður sumsé að skera vinalistann niður í 10 vini, eða skrifa eingöngu veðurlýsingar og hversu duglegur maður var við húsverkin þann og hinn daginn (án þess þó að minnast á dýrin sín, hvað þá annarra) annars á maður á hættu að lenda í Ernumeðferðinni!

Ég ætla að láta lesendur vita að fólki er fullkomlega frjálst að segja það sem það vill um mig á netinu. en það verður um leið að átta sig á því að ALLT sem skrifað er, má kalla fram aftur. Líkt og eftirfarandi dæmi sannar. það sem maður skrifar, því skal maður gangast við!

Ennþá er fólk ekkert að missa sig, en það er um það bil að fara að breytast og Árni Stefán hvetur til deilinga:

þarna var Erna búin að eyða þessum "meiðandi" ummælum af FB síðunni sinni og því kölluð skræfa. Dæs.. erfitt er að gera dýravinum til geðs. en höldum áfram að skoða...

jæja, nú var mér farið að ofbjóða! Bæði er fólk farið að auglýsa nafn og símanúmer, heimilisfang Ernu (hvað ætlaðist þessi sæta Tóta til að fólk gerði með þessar upplýsingar?) sem og kalla hana helvítis kerlingu! (Unnur Birna Bassadóttir þarf endilega að sjá Ernu. Kerling er nú það síðasta sem manni dettur í hug. En mér dettur hins vegar strax í hug að Unnur B.Bassad. sé að hóta einhverju? Skyldi lögreglan rannsaka það líka?)

OK, ok. Hér er fólk farið að alhæfa um hvað er fyndið og hvað ekki. Einnig farið að benda á að tilfinningar kisu verði sárar þegar talað sé svona um hana..... Og nú fer undirrituð að blanda sér í umræðuna.

eðlilega er þetta hér með farið að snúast upp í rugl, enda ekki tilefni til annars. Pressan og aðrir "vandaðir" miðlar voru farnir að birta ekkifréttir um þetta mál og allt orðið ótrúlega fáránlegt!

síðasta skjáskotið sem ég fékk sent frá góðu fólki sem hafði greinilega óljósan grun um að Árni þessi myndi reyna að fela umræðuna, er þó ekki það síðasta. Fleiri lögðu orð í belg og verst þykir auðvitað minni særðu hégómagirnd að þessi skjáskot sýna alls ekki hversu gríðalega mörg læk athugasemdin mín hlaut! :D

Bottomlænið er: Góða fólk! Andiði með nefninu. Það er ekki sniðugt fyrir einhvern að segja brandara og enda svo sem pressuslúður hvar blóðþyrstir netverjar ausa mann skít og skömmum. Og slakið í leiðinni á hræsninni. Ef við skoðum okkur ofaní kjölinn höfum við sjaldnast efni á að kalla hvort annað dýraníðinga (sem reyndar í minni sveit þýddi að e-r hefði kynferðislegt samneyti við dýr) eða saka aðra um að vera réttdræpur. Hafir þú lesandi góður ekki sjálfur aflífað dýr, þá hefur pottþétt einhver annar gert það fyrir þig og þú notið af því góðs. Og ef við á annað borð erum dýravinir, þá hljótum við að vera vinir allra dýra? Hvort sem það er fluga, mús, þrautpíndur kjúllinn á KFC, minkar, rottur, gullfiskar og ýsur! Og síðast en ekki síst, mannskepnan.

Ljóð eftir Ernu er viðeigandi í lokin:

Ábúðarfullur almúginn afskræmdur af æði,
Rýtandi og rúnkandi sínu pressu-sæði.
Níðandi nornin nöguð inn að beini,
... Innyfli hennar skulu brenna á teini.

Seint skal hún fá að svara til saka,
Tortímum henni, af nógu er að taka.
Eldurinn brakar, snarkar og hvæsir,
Fnykurinn mannfjöldann óðan æsir.

Álitamál varð hennar dauði.
Nafn hennar ómerkt af gömlum sauði.