Ylfa Mist Helgadóttir

30.5.2008 | 23:18

Fríhelgin

Það er að verða hjá mér viðtekin venja að fríhelgarnar mínar líta út svipað og þessi: næturvakt í nótt sem leið, kom heim uppúr átta í morgun, mætti á kvöldvakt kl: hálf fjögur í dag, heim klukkan tólf og svo aftur í vinnu í fyrramálið klukkan átta. Eins á sunnudagsmorguninn. Á mánudag hefst svo bara venjuleg vinnuvika..... Smile

Sem betur fer líkar mér vinnan mín alveg hreint með ágætum svo að það er allt í góðu lagi. Synirnir litlu "droppa" hér inn þegar þeim sýnist, fá kex eða annað í gogginn hjá konunum og klapp á kollinn frá vistmönnunum. Ósköp heimilislegt. Björgúlfur er aftur á móti farinn til Spánar. Flaug út í nótt með pabba sínum og hans slekti og mér skilst að ströndin, sólin og sjórinn hafi tekið vel á móti þeim. Ég er að reyna að vera ekki afbrýðissöm, hugga mig við að vera bráðum að fara til Dalvíkur og Akureyrar í sólina og hitann þar !!

Á Dalvík er stödd núna æskuvinkona mín, Snjólaug. Sem ég lék mér við á hverjum degi því að mamma hennar var fóstran mín. Þá var ekki fyrir leikskólunum að fara. Ég fór aldrei í leikskóla, bara til Ingu. Sem var miklu betra. Og Inga átti Snjólaugu sem er ári eldri en ég. Og við Snjólaug áttum dásamlega daga saman. Veiddum hornsíli og geymdum í krukkum, týndum kuðunga í brimgarðsgrjótinu, suðum þá og plokkuðum innan úr þeim með nál til að hirða fallegan kuðunginn, hófum skelfiskútgerð í sandkassanum hjá henni sem fólst aðallega í einni sláturtíð sem lyktar enn viðbjóðslega í minningunni, brugguðum eplavín í bílskúrnum heima hjá mér, átum rabarbara með sykri og vorum með bú rétt hjá Móholti sem var rifið fyrir löngu og seinna var leikskólinn stækkaður yfir búið. Við bjuggum til steypu þegar verið var að byggja heilsugæslustöðina á Dalvík, úr stolnu sementi og jörðuðum þresti til þess eins að grafa þá upp aftur og sjá maðkaveituna!

Tíndum kríuegg í Höfðanum, óðum grútinn frá lifrarvinnslunni upp að hnjám austur á Sandi, Tókum upp ógleymanlega útvarpsþætti og frumsamda tónlist á kassettutæki, fórum með nesti í kirkjubrekkuna og drukkum djús úr glerflösku undan Vals-tómatsósu með. Þar sátum við í háu grasi í felum fyrir umheiminum og skeggræddum. Við vorum óaðskiljanlegar.

Svo komu unglingsárin, Snjólaug fór í íþróttir og ég fór að reykja! Við eignuðumst sitthvorn vinahópinn. En ég lít alltaf á hana eins og systur mína. Og við erum perluvinkonur. Mamma hennar, fóstran mín hún Inga var ströng kona en ákaflega réttlát. Og henni þótti vænt um mig eins og dóttur sína. Það fann ég alltaf. Og ég elska hana eiginlega á sama hátt og maður elskar móður sína. Nú ætlum við þrjár, ég, Snjólaug og Inga að hittast aftur eftir laaaaangan tíma. Við höfum ekki komið saman allar þrjár í mörg mörg ár. Og ég hlakka til. Við Snjólaug munum eflaust afhjúpa einhver ósögð prakkarastrik. Það er nóg af þeim í pokahorninu enn. Og Inga hlær að þeim. Þó hún hefði líklega ekki hlegið þá. Smile

Snjólaug hefur sérkennileg og afar falleg augu. Einu sinni tók ég mynd af þeim.

Augun í Snjólaugu