Ylfa Mist Helgadóttir

Ég og börnin mín erum dálítið oft í "mig langar í eitthvað gott," gírnum. Þeir vilja kannski að ég baki eitthvað ákaflega djúsí sem tekur langan tíma og setur eldhúsið á hvolf, en ég nenni því ekki. Stundum komumst við að einhverri málamiðlun. Ég geri mjög oft pönnukökur, ekki þessar þunnu íslensku sem vissulega eru ótrúlega góðar, heldur þessar þykku sem minna meira á ammrískar. Þær geta verið úr hveiti, eða heilhveiti, sojamjöli eða blöndu af þessu öllu. Nú síðast gerði ég þær úr rúgmjöli og við borðuðum þær sem svona "helgarbrunsh."

Rúgmjöl er víst ægilega hollt. Meira að segja hollara en heilhveiti og spelt og allt þetta mjöl sem verið er að hampa. Enda eru heimatilbúnar rúgkökur (sem ég skal fljótlega kenna ykkur að baka, ef þið kunnið það ekki nú þegar,) víst með hollara brauði sem til er. Gerlausar og allslausar sem þær eru.

Í svona Rúgpönnukökur hins vegar, nota ég ca 4 dl af rúgmjöli, 2 tsk matarsóda, 1/2 tsk salt, 4 egg og síðan súrmjólk eða AB mjólk til að ná svona cirka "vöffluþykktinni."

Og það eru þurrefnin fyrst, síðan þetta blauta og gott er að vera búinn að slá eggjunum vel saman áður en þau fara út í hitt.

Bakað eins og amerískar pönnsur í SMJÖRI á miðlungsheitir pönnu.

Ofan á þetta má nota ost og smjör, sultu, smjör og hlynsýróp eins og kaninn gerir, eða bara hvað sem er.

Ég bakaði mínar heldur stórar, smurði svo annan helminginn á þeim með grófu hnetusmjöri frá Himneskt, setti svo væna slettu af eplasósu (applesauce) og toppaði að lokum með góðri hlussu af grískri jógúrt. Braut svo hverja og eina saman eins og ommilettu og bar fram á stórum matardiski, eina handa hverjum heimilismeðlimi. Öllum fannst þetta súpergott!

Og... þetta er ekkert óhollt heldur. Sem er plús...

Kæru lesendur, helgin hjá mér og undanfari hennar hefur verið ákaflega annasamur tími og því skort tíma til að elda, mynda og slá inn uppskriftirnar. En nú fáið þið góðan pakka í staðinn!

Á aðfararnótt föstudags var ég á næturvakt. Allir sem vinna næturvinnu þekkja hvað gerist þegar líður á nóttina og syfjan fer að ráðast á mann eins og seigfljótandi hunang. Augnlokin verða líkt og sandborin að innan, munnurinn þurr, höfuðið eins og grjót og hugsunin þokukenndari. Og samt, samt eru kannski FIMM klukkustundir eftir af vinnutímanum. Hvað gerir maður þá? Júbb. Seilist í súkkulaðið. Tertuna í ísskápnum. Afgangana af jólabakkelsinu, heitt súkkulaði, kaffi og tólf sykurmola.... BARA EITTHVAÐ MEÐ SYKRI! PLÍÍÍÍÍSSSSSS!?

Ég a.m.k er þessum ókostum búin. Kannski eruð þið laus við það?

En ég er farin að þekkja þetta og því hafði ég varann á mér. Ég tók með mér frosin jarðarber, krukku af góðu hnetusmjöri frá Sollu Himnesku, sykurlaust jarðarberja "sýróp" og butterscotch-"sýróp" einnig sykurlaust. Þið getið farið inn á kaffitar.is ef þið viljið skoða úrvalið af sykurlausum "sýrópum" þar. Ég nota þau dálítið mikið ásamt Xylitol-sætuefni, sem er náttúrulegt sykuralkóhól eins og sorbitól, mannitól og öll "tólin" en getur valdið virkilega lausum og frjálslegum hægðum, ef ósparlega er notað.....

Klukkan hálffjögur, gæddum við samstarfskona mín okkur á risastórum skálum með jarðarberjaís með heitri hnetusósu. Mmmmmm... hvað það bjargaði nóttinni fullkomlega!

Ísinn er einfaldari en allt!

Frosin jarðarber eru sett í matvinnsluvélina og "púlsuð" í sundur í gróft hröngl. Mjólk, ab mjólk, skyri, sýrðum rjóma eða hvað sem við viljum nota, er bætt smátt og smátt saman við og brúnirnar sleiktar niður á milli. (MEÐ SLEIKJU) Þetta er blandað af fullum krafti þar til kremað og þá er sætuefni af eigin vild sett saman við. Agave sýróp, sykur, gervisykur, sykurlaust sýróp... hvað sem þið kjósið. Og Voilá! Það er kominn þessi dýrðarinnar ís! Og hann er svo hollur og góður að hann er sko máltíð, ekki treat!

En til að toppa ís, þarf maður helst heita sósu?

Tvær kúfaðar msk af Solluhnetusmjöri eru settar út í sjóðheitt vatn, ca 1 deselíter, og það er þeytt saman. Síðan má setja sykur, caramel "sýróp" eins og ég gerði, nánar tiltekið ButterScotch, eða hreint kakó og hunang... þið látið bara ekkert stoppa hugmyndaflugið!

Sósunni er hellt yfir og þá erum við komin með;

Góð prótein, góða porsjón af ávöxtum, holla fitu, og umfram allt; dásamlega máltíð með nánast engri fyrirhöfn og mjög takmörkuðu samviskubiti!

Verið ykkur að svo virkilega, virkilega góðu!

Það sem háir manni gjarnan með grænmetið er að manni þykir það ekki nógu spennandi. Ég meina, maður á að borða mikið af grænmeti en hver verður saddur af spínati? Eða gulrótum?

Ekki ég!

Svo er það náttúrulega fólkið sem telur grænmeti ekki til annars en til að fóðra húsdýr á, svo að við fáum meira af kjöti. Hver á ekki einhvern að sem segir: gras er handa kindum og kúm, kjöt er fyrir menn! Og svo fylgir digurbarkalegur hlátur í kjöfarið.

Best er að blanda saman grænmeti og próteini, svona svipað og við gerum með blessaðar kartöflurnar sem forðuðu íslendingum frá horfelli hér í eina tíð. En sko, þó að kartöflurnar hafi bjargað lífi fólks, er ekki þar með sagt að það megi sleppa þeim í svosem eins og einni máltíð eða svo? Við Halli erum af kartöflukynslóðinni. Það voru kartöflur með ÖLLU. Meira að segja þó það væru hrísgrjón, voru líka kartöflur. Þær voru soðnar með, svona til "öryggis." Kartöflur eru svo mjölríkar/sterkjuríkar að þær hafa miklu líkara næringargildi og hrísgrjón eða pasta, heldur en grænmeti. Þannig að pasta eða hrísgrjón með kartöflum og kannski brauði líka, er heljar-heljarstór pakki af kolvetnum. Og það elskar púkinn í mér.

En ég er farin að sleppa kartöflum æ oftar og það tekur enginn eftir því. Jafnvel þó ég sé með mat sem maður er vanur að vera með kartöflur með. Td. steiktur fiskur. Hann er sko ekki síður góður með ofngrilluðu rótargrænmeti sem hefur verið drussað með olíu, sítrónubáti, salti, pipar og timjani. Þetta getur verið rófa, sæt kartafla, sellerýrót (þetta ljóta í grænmetisborðinu sem er eins og blanda af rófu og alrúninni úr Ísfólkssögunum. Maður bíður bara eftir því einu að ræturnar fálmi í mann og augu birtist á hrukkóttri húðinni!) gulrætur, laukur, sveppir... möguleikarnir eru óendanlegir. Þegar svona fylgir djúsí, steiktum fiski, saknar enginn kartaflanna. Ég lofa!

Mér finnst æðislegt þegar ég fæ góðar hugmyndir úr hráfæðisdeildinni. Ég hef prófað hráfæði og fannst það æðislegt. Og ég fer alltaf á Gló og fæ mér hráfæðsrétt dagsins í hádeginu þegar ég skrepp suður, a.m.k einu sinni eða tvisvar. Svo get ég borðað blóðuga steik að kveldi. Enginn sem segir að fjölbreytnin sé bönnuð, sko!

Kvöldverðurinn í kvöld er einnmitt innblásinn af hráfæðisstefnunni.

Ég ætla að hafa hinn sígilda rétt, hakk og pasta. Börnin og eiginmaðurinn fá sér pasta, ég hinsvegar ætla að fá mér kúrbítsspaghetti. Og það er svo gott að maður klárar það bara og gleymi því að maður fékk ekkert hveitipasta! Svo er þetta svo sannarlega nóg til að fylla grænmetisskammt dagsins (fimm á dag) og það í einni máltíð! Þetta er kryddað og safaríkt og hefur allt til að bera sem góð, heit máltíð þarf. Mmmmmmmmmmm....

Það sem þarf að eiga til að gera svona "spaghetti" er Julianne-skeri. (sjá mynd) Hann lítur út eins og flysjari en sker í raun í örþunna strimla. Ég fékk minn í Bjarnabúð í Bolungarvík, annars fæst þetta í helstu búsáhaldabúðum.

Hakkrétturinn er bara þessi hefðbundni.

Einn belgur af nautahakki (ca5-700 grömm)

Laukur

paprika

hvítlaukur

sellerý

Tómatpaste eða tómatpúrra

tómatar í dós

salt

pipar

chilli duft eða cyenna pipar

oregano

Steikið hakkið og takið það frá.

Notið fituna af hakkinu ef einhver er, annars olíu og setjið saxaðan lauk, ásamt sellerýinu fínsöxuðu, hvítlauknum (ég nota sko heilann!) og saxaðri papriku að eigin vali og mýkið grænmetið í olíunni. Ekki brúna það, bara mýkja vel. Svo er hakkinu hent yfir og tómatpastanu, kryddi og tómötum í dós líka. Ég reyndar á rosalega góðan járnpott sem ég nota alltaf til að sjóða svona rétti í sem er gott að láta malla lengi. Það gæti þurft svolítið vatn útí líka. Svo má þetta makka við lágan eld eins lengi og þolinmæðin leyfir. Mér finnst best að gefa því allavega hálftíma til að þetta verði almennileg kjötsósa.

En þessi uppskrift er bara mín. Ef þið eigið skothelda uppskrift af hakki, endilega notið hana áfram. Allir eiga sína eigin.

Nú er komið að kúrbítnum. Rétt áður en maður ætlar að borða þá er kúrbíturinn strimlaður niður í "spaghettilengjur" og munið að hafa hann við stofuhita. Ég geymi minn meira að segja á vel volgum stað í tvo tíma fyrir matinn, því ég vil ekki hafa hann ískaldann því þá verður hakkið mitt kalt og óspennandi!

það er gott að strimla kúrbítinn ofan í sigti, strá ofurlitlu salti yfir og lofa honum að standa í smástund, þá lekur mesti vökvinn af honum í vaskinn. (nú, eða í skál ef þið viljið nota í bústið)

Svo bara má hella sósunni yfir og borða á sama hátt og spaghetti. Ekki er verra að rífa parmesan yfir eða annan ost.

Maður þarf ekkert salat með þessu frekar en maður vill því að þetta er jú hlaðið af grænmeti!

Grænmeti er SKEMMTILEGT! :D

Ég er búin að lesa allar uppskriftirnar 1000 í Gyðingabókinni og miðað við töluna sem var á vigtinni í gær, þá verð ég hreinlega að játa mig sigraða. Það er bara of mikið af hráefni sem ekki hentar kolvetnafíklinum "mér" í þessari bók. Pasta, Matzo, núðlur, kartöflur, hrísgrjón og kúskús er gríðarlega mikið notað og sykur er ofarlega á vinsældalistanum hjá þessum annars frábæra höfundi. Og ég hef þyngst síðan ég hætti á mínu græna fæði í haust. Ótæpilega.

Nú er ég aftur komin í agann og ég held það henti mér best. En ég ætla samt að halda áfram uppskriftabloggi og reyna að setja inn 365 uppskriftir, eftir sem áður á þessu ári, þær verða bara frá sjálfri mér. Og myndina fáið þið líka!

Í dag fékk ég mér yndislega sojapönnuköku í morgunverð með steiktum eplum og skyrsósu. Ég tók enga mynd af því reyndar enda mjög algengur morgunverður í agaða matseðlinum mínum. Ég borðaði morgunmat ótrúlega seint og því er næsta máltíð kvöldmaturinn með reyndar smá grænmetissnarli á milli mála.

En uppskrift dagsins er réttur sem ég fæ þó ekki að njóta nema reyksins af. Hin rammíslenska (en þó danskættaða -þeir eiga jú sitt Ölbrauð, sem er um það bil það sama) rúgbrauðssúpa.

Þannig er að í gærkvöld rak ég augun í rúgbrauðskubb sem var farinn að þorna ótæpilega og skammt í að hann færi að mygla. Svo ég muldi hann niður og lét í bleyti í nótt í vatni, rétt nægu til að fljóti yfir, ásamt einni sneið af heilhveitibrauði. Þetta fór í lítinn pott og stóð bara á hellunni. Áðan bætti ég hálfri dós af maltöli saman við og smá klípu af xylitolsykri (má alveg nota venjulegan!) örlitlum rifnum sítrónuberki, safa úr hálfri sítrónu og smá meira vatni. Þetta sauð ég svo við hægan eld þangað til samfelldur grautur varð úr. Svo bætti ég nokkrum rúsínum og sveskjum útí og þetta verður svo snætt með lausþeyttum rjóma. Afar hægðabætandi og nærandi máltíð. Verður þó bara eftirréttur að sinni þar sem jólahangikétið á að borðast í kvöld.

Ég vona að mér fyrirgefist að hafa gefist upp á Gyðingnum, línurnar eru mér bara allt! Eða þar um bil.......

Drengirnir voru ekki hrifnir af kálréttinum sem mér finns alltaf betri og betri. Þeir voru ekkert sérlega hrifnir af núðlurétti gærdagsins og þar sem ég fer að vinna klukkan fjögur í dag, sé ég ekki um kvöldverðinn. Því verður bökuð kaka!

Aftur er eitt aðalinnihaldsefnið eplasósa úr krukku og þetta er sáralík uppskrift þeirri sem ég gerði á nýjársdag. Samt ekki alveg eins og á þessari er hunangs-smjörkrem. Það GETUR bara ekki verið slæmt.

Þessi kaka heitir í bókinni góðu:

Cocoa Applesauce Cake with Honey Frosting.

Höfundur segir hana "twist" á eplasósuköku móður sinnar, sem er líklega sú sem ég bakaði á nýjársdag. Þetta er hellings deig, dugar eflaust í tvo botna en ég setti þetta bara í ofnskúffu og það dugði vel í hana.

3 bollar hveiti

2/3 bolli cakóduft

1 msk kanill

2 tsk matarsódi

1 bolli olía (þegar hér var komið átti ég ekki næga olíu, lofaði Guð fyrir það og setti ósvikið Íslenskt smjör í staðinn!

2 bollar sykur-má eflaust minnka hann og auka í staðinn eplasósuna

2 stór egg

2 bollar eplasósa (barnamatskrukkur í stærri kantinum eru fínar. Það er um það bil bolli í hverri þeirra. Þetta eru náttúrulega amerísk mál.)

1/2 bolli saxaðar hnetur sem börnin sárbændu mig um að sleppa og ég gerði það. Næst geri ég með hnetum til að hafa samanburð. Enda eru pecanhnetur í uppskrifitnni og þær eru æði!

Hitið ofninn í 170°C.

Sigtið þurrefnin saman í skál nema sykurinn, sykur telst alltaf með blautefnunum enda bráðnar hann. Þeytið olíu/smjör og sykur í hrærivél og látið eggin eitt af öðru saman við og sleikið niður með brúnunum (MEÐ SLEIKJU-BURT MEÐ TUNGUNA!) á milli.

Þegar þetta er orðið flöffý og hvítt á lit, þá er farið að blanda þurrefnunum og eplasósunni útí í smá skömmtum. Munið að hér má ekki nota þeytarann, notið Ká-ið á hrærivélinni eða sleif. Þeytt hveiti verður ólseigt og bakstur á ekki að verða seigur! Það var mér kennt af húsmæðraskólakennaranum mínum!

blandið þessu vel saman og setjið í formið sem þið óskið helst. Muna að smyrja!

Á þessa köku fer síðan krem sem ég held að hljómi sem englasöngur í eyrum þeirra sem elska hunang, eins og ég. Þar sem eina bragðefnið í því er hunang, endilega veljið gott hunang sem hefur milt og gott bragð.

Honey Buttercream- Hunangssmjörkrem

1 bolli SMJÖR!

2 stór egg

1/2 bolli hunang.

Hafið smjörið við stofuhita, samt ekki lekandi

Þeytið eggin sman í stórri skál.  Látið hunangið í lítinn pott og látið krauma síðan skal láta það drjúpa rólega ofan í smjör-eggjahræruna og á meðan er þeytt á fullu blasti! Þeytið áfram í fimm mínútur þangað til þetta er orðið kalt og þykkt.

Ok, það heppnaðist EKKI. Kremið skildi sig því ég varð svo spennt að klára kökuna fyrir vinnutíma að ég fór að setja skálina í ískalt vatn af og til svo að það myndi flyta fyrir prósessnum. DAMN!

En, ofan á fór það nú samt og það var GUÐDÓMLEGT! Þessi Kaka er biti af Himaríki. Og allir elska hana. Hún er mjúk, safarík, kanillinn gefur svo óvænta og góða fyllingu, smjörið hefur pottþétt hjálpað ;) og hún er vel sæt. Má eins og ég sagði áðan draga aðeins úr sykrinum hugsa ég. Og kremið? Eigum við að tala um það! það var ljótt, en svo gott að ég væri til í að drekka það! Hunang. Hver elskar ekki hunang!

Gerðu hana um helgina! GO GO GO!