andfélagslegur íþróttapistill

Þar sem ég er sérlega lítið gefin fyrir íþróttir og hreyfi mig helst ekki nema til að ná mér í eitthvað að borða, (berjamó, sveppatínsla, fjallagrasasöfnun, göngur og réttir, labba í búðina o.þ.h.) hef ég að sama skapi akkúrat engan áhuga á að horfa á aðra stunda sínar íþróttir. Mér finnst hundleiðinlegt að hlaupa á eftir einhverri tuðru og enn leiðinlegra að horfa á aðra gera það. Hvað þá að glápa á langhlaup eða golf! Eina hreyfingin sem mér þykir í raun skemmtileg er að ganga í fallegu umhverfi. Helst með tíkina mína og jafnvel aðra fjölskyldumeðlimi. En ég myndi líklega ekki endast lengi yfir því sem sjónvarpsefni, að horfa á einhvern annan viðra hundinn sinn í hálftíma-klukkutíma.....

Að þessu sögðu þá ætti fólk að skilja gremju mína yfir því þegar heilu og hálfu sjónvarpsvikurnar eru undirlagðar íþróttaviðburðum. Það er heimsmeistara-þetta og heimsmeistara-hitt. Allt jafn grútleiðinlegt. Ólympíuleikarnir mættu vera á áttatíu ára fresti for all I care og ég myndi hlusta róleg og sátt á útvarpið ef öskrandi íþróttafréttamenn létu það vera að minna á einhverja leiki sem gætu mín vegna farið fram á tuglinu!

En ég gladdist með “strákunum okkar” eftir leikinn á móti Spánverjum, jú, hann fór ekki framhjá mér. Ekki einu sinni MÉR! Og ég gleðst með þeim að hafa náð þessum glæsilega árangri. Mikil ósköp. En ég tek þessum sigri ekkert sem einhverju persónulegu afreki af minni eigin hálfu. Ég er ekkert merkilegri Íslendingur í dag en ég var áður en Ólympíusilfrið varð þeirra.

Eitt þykir mér þó dálítið sérstakt. Vissulega er sjálfsagt að gleðjast með drengjunum, ekki misskilja mig. Það er bara alls engin nýlunda að Íslendingar raki saman verðlaunum á Ólympíuleikunum. Það er ekki langt síðan að gullverðlaunin sliguðu Íslenskt afreksfólk, án þess að fjölmiðlamenn færu hamförum, fálkaorðum væri dreift hægri vinstri, og stórhátíðarhöld væru skipulögð af hinu opinbera. Og ég endurtek: ég er ekkert að draga úr afrekum “strákanna okkar,” ég er eignungis að benda á afrek sem voru unnin við….tjah… ögn minni geðshræringu okkar.

Þannig að við verðum að spyrja okkur: skipta afrek fatlaðra íþróttamanna á Ólympíuleikum fatlaðra ekki alveg jafn miklu? Erum við að tala um eitthvað minni afrek? Og ef svo er? Af hverju?

Hvar liggur fötlunin í því??  

Athugasemdir

[Katrín, 25.8.2008 kl. 18:50]

hehehe...er ekki einhver íþróttaáfangi sem þú þarft að taka????

[Ylfa Mist Helgadóttir, 25.8.2008 kl. 19:30]

Ætli ég haldi mig ekki bara við sundleikfimina .....

[Bumba, 25.8.2008 kl. 21:10]

Sæl hjartalóa litla, algjörlega sammála þér samkvæmt venju, næstum því. Það var ekkert sagt frá þessum afrekum þessara hetja að ráði. Horngrýtis eymingjar þessir íþróttafréttamenn. Fara sko algjörlega í manngreinarálit.

Ég langar í söltö. Með beztu kveðju.

[Haraldur Davíðsson, 26.8.2008 kl. 00:28]

.....ja sko, það er pínu munur á því hvort lítil þjóð eins og okkar á góðan keppanda í einstaklingsgrein, og því að eiga heilt lið.......er það ekki ?

Annars er ég agndofa yfir því að fólk skuli hlaupa eins og vindurinn, þegar enginn er að elta. Áfram Ísland !

[Ylfa Mist Helgadóttir, 26.8.2008 kl. 07:30]

Tjah.. ég veit ekki... Ég er ekkert viss um að þessir frábæru handboltadrengir myndu skara fram úr "einn hver og sér." En liðsheildin er góð og það er vel. Ég á einungis við það að í þjóðfélagi sem fullvissar sjálft sig, og aðrar þjóðir um að allir búi við sömu réttindi, ætti jafnt yfir allt afreksfólk að ganga. Ef það ekki gerist, nú, þá verðum við að fara í dulitla naflaskoðun og svara því heiðarlega til: af hverju ekki?

Og ég ér þér svo hjartanlega sammála Halli minn Bowie, það er svakalega sérstakt að hlaupa þegar enginn eltir... og á eftir engu...

[Ylfa Mist Helgadóttir, 26.8.2008 kl. 07:31]

Bumbulínusinn minn. Koddu og ég skal maka þig sultu....

[Þórdís Einarsdóttir, 26.8.2008 kl. 09:12]

Hvað varð um hlauparann sem var með gervifót frá Össuri, fékk hann að keppa á Ólympíuleikunum fyrir ófatlaða?

Þ

[Berglind (IP-tala skráð) 26.8.2008 kl. 10:31]

Mjög áhugaverður punktur hjá þér! Er það ekki enn merkilegra, ef eitthvað er, að ná árangri á hinum "sérstöku" ólympíuleikum? Og segir það ekki meira um okkur sem samfélag? Ég hebbði haldið það. Hvernig er það annars, hefur ekki eitthvað af okkar fatlaða afreksfólki fengið fálkaorðuna? Það er eins og mig minni að hún Kristín Rós hafi einhverja viðurkenningu fengið.

[Laufey B Waage, 26.8.2008 kl. 12:32]

Við erum greinilega í sama liði. Ég hef ekki snefil af áhuga á keppnisíþróttum (en nýt t.d. gönguferða í fallegu umhverfi). Ég horfði ekki á eina einustu mínútu af þessum handboltaleikjum, hvað þá öðrum ólympíuatriðum. En auðvitað finnst mér árangur "strákanna okkar" frábær - og ánægjulegur, - eins og annað sem vel er gert.

[Hulda Hákonardóttir (IP-tala skráð) 27.8.2008 kl. 11:00]

Það held ég og ráðamenn keppast um að komast sem næst stjörnuregninu í von um að eitthvað hríslist nú á þá.

Kveðja til ykkar.

P.S. Hlauparinn með gervifótinn fékk á endanum leyfi til að reyna við lágmarksþátttökuviðmið OL (alvöru sko) en náði því ekki.